รำลึก 54 ปี แห่งความหลังศิษย์เก่ารุ่นใหญ่ โรงเรียนวัดท่างิ้ว อ.บรรพตพิสัย จ.นครสวรรค์

     การเจอกันหลังจาก 54 ปี ที่ผ่านมาเหมือนเป็นการเดินทางในโลกของความทรงจำ ความสดใส ที่กำลังเลือนหายมันค่อยๆ หวนคืนมา และไม่อยากให้ความทรงจำนี้เลือนหายไปอีก นับเป็นการกลับมาพบกันที่ไม่ธรรมดา และเป็นความพิเศษที่ช่างตื่นเต้น

     “โรงเรียนวัดท่างิ้ว” อ.บรรพตพิสัย จ.นครสวรรค์ โรงเรียนขนาดเล็ก เปิดสอน ชั้นประถมศึกษาปีที่ 1 ถึงชั้นประถมศึกษาปีที่ 4 เป็นจุดเริ่มต้นของพวกเรา ในปี 2506 มี ธงชัย รัตนพงษ์ เป็นหัวหน้าชั้น ตอนเรียนอยู่ผมไม่ค่อยสนิทกับคนอื่นเท่าไหร่ เพราะว่าเป็นคนเรียนไม่เก่งเลยเข้ากลุ่มไม่ค่อยได้ คนที่เรียนได้ดีมากกว่าคนอื่นน่าจะเป็น ธงชัย รัตนพงษ์  ปัจจุบันก็ยังเป็นคนเก่งเหมือนเดิม มีธุรกิจใหญ่โต และยังคงเป็นคนที่มีภาวะความเป็นผู้นำสูงเหมือนเดิม โดยเฉพาะอย่างยิ่งน่าจะหล่อขึ้นกว่าเดิมแต่หล่อน้อยกว่าผมนิ๊ด…. 5555

ภาพความทรงจำในสมัยเด็ก มีไม่มากเท่าไหร่ เพราะไม่เหมือนสมัยนี้ที่มีกิจกรรมทำร่วมกันมากมาย แต่ที่จำได้แน่ๆ ก็น่าจะเป็นกลุ่มนักเรียนชาย ชอบหาเรื่องแกล้งกลุ่มนักเรียนหญิงเป็นประจำ แล้วก็จะมีการล้อกันอยู่ระหว่างกลุ่มว่า คนนั้นชอบคนนี้คนนี้ไปชอบคนนั้น คนนั้นเป็นแฟนคนนี้คนนี้เป็นแฟนคนนั้น  โดยเฉพาะสิ่งที่ให้ทั้งครูและพระปวดเศียรเวียนเกล้านั่นก็คือ กลุ่มเด็กนักเรียนชายหนีโรงเรียนออกหลังวัด

     เวลาที่ผ่านไปแล้วนั้นไม่สามารถนำกลับคืนมาได้ แต่สิ่งที่ยังหลงเหลืออยู่ก็คือเศษเสี้ยวของความทรงจำ หลังจากที่เรียนจบ ป. 4 พวกเราหลายคนต่างแยกย้ายกันไปเรียนในที่ต่างๆกัน ตามสายการเรียนของตัวเองที่ชอบ เวลาผ่านไป ผ่านไป แล้วก็ผ่านไปถึง 54 ปี ไม่คาดคิดว่า พวกเรา จะได้กลับมาพบกันอีกครั้ง ต้องขอขอบคุณและให้เครดิตกับ 2 คนนี้ ปราณี อัศจรรย์ และ วัฒนะ ประเสริฐ ที่ประสานกับทุกคน ทำให้พวกเราได้กลับมาพบกันอีกครั้ง  และเกิดงานเลี้ยงสังสรรค์ในวันนี้ขึ้น ในเวลาที่เหมาะสม เพราะตรงกับวันเด็กของปีนี้  ปี 2567 ทำให้พวกเรามีความรู้สึกว่า…. เหมือนได้หวนกลับไปเป็นเด็กอีกครั้ง

การพบกันในวันที่ 13 มกราคม 2567 นี้ ไม่ใช่เพียงแค่การเจอเพื่อนร่วมรุ่น แต่เป็นการเจอกับความทรงจำและความผูกพันที่ยิ่งใหญ่ การพบกันครั้งนี้ทำให้เรามีโอกาสที่จะแบ่งปันเรื่องราวและประสบการณ์ที่ได้รับในชีวิตของแต่ละคน เป็นการย้อนกลับไปสู่วันวันเริ่มต้นที่โรงเรียนวัดท่างิ้ว  เพื่อค้นหาความรู้สึก แล้วช่วยกันปะติดปะต่อจิ๊กซอเรื่องราวต่างๆในช่วงวัยเด็ก ซึ่งพอได้พูดคุยกันแล้วก็ทำให้พวกเราสามารถจำเรื่องที่ไม่น่าจำได้…อย่างน่าอัศจรรย์  พวกเราจึงค้นพบว่า เรื่องราวต่างๆ ที่ผ่านมา ไม่ได้เคยหายไปไหนจากความทรงจำ แต่กลับถูกแบ่งปันนำไปเก็บไว้ในความทรงจำของแต่ละคน คนละเล็กคนละน้อย รอวันที่จะนำมารวบรวมเข้าหากัน  เป็นบทสรุปของความทรงจำที่สวยงาม

     เพื่อนเราบางคนเป็นตำรวจ บางคนเป็นทหาร บางคนเป็นคุณหมอ บางคนเป็นทนาย บางคนเป็นนักการเมืองท้องถิ่น บางคนเป็นเจ้าของรีสอร์ท บางคนเป็นนักธุรกิจใหญ่ บางคนเป็นยังคงอยู่ในพื้นที่ประกอบอาชีพส่วนตัว มีบางคนละทางโลกหันเข้าหาทางธรรม บวชเป็นพระ งานเลี้ยงสังสรรค์นี้ทุกคนได้รับโอกาสในการพูดคุยและสร้างสัมพันธ์ใหม่  คนที่เคยเป็นเพื่อนสนิทในวัยเด็กมีโอกาสพบหน้ากันอีกครั้ง  และผู้ที่ไม่ค่อยสนิทกันในวันนั้นก็ได้รับโอกาสในการเปิดโอกาสให้เกิดความสร้างสัมพันธ์ต่อกัน การพบกันที่มีความหลากหลายทางด้านสังคมและอาชีพได้ทำให้ทุกคนมีโอกาสเรียนรู้และเติบโต เราคุยกันแบบเพื่อนเก่า คุยเรื่องเก่าๆ คุยเรื่องเดิมๆ ผมคิดว่าเพื่อนในช่วงอายุระหว่างชั้นประถม ต่อให้ไม่สนิทกัน แต่ก็จะมีความผูกพันต่อกันและจำกันได้เสมอ

     ด้วยบรรยากาศที่อบอุ่นและเป็นกันเอง ความประทับใจ ในงานเลี้ยงรู้สึกได้ถึงความสำคัญของการเชื่อมโยงกันในทุกๆ ช่วงของชีวิตของแต่ละคน  งานเลี้ยงสังสรรค์นี้ไม่เพียงแค่เป็นเวลาที่ดีในการพบปะกัน  แต่ยังเป็นการสร้างพื้นที่ที่สามารถแบ่งปันความรู้สึกและประสบการณ์ในระหว่างการเดินทางของทุกคนในโลกที่มีความแตกต่าง…หลากหลาย

จากใจ … ชัยพันธ์ ศรีคชไกร

บทความ : คน ขอบโลก

เรียบเรียง : คน ขอบโลก

Graphic Design : ธนพัฒน์ จันทรังษี

ตรวจทาน : ชัยพันธ์ ศรีคชไกร